2000'li yıllarda iklim değişikliğine karşı mücadele, çocuk gözümüzden, Greenpeace eylemleri ve tasarruflu ampüller üzerinden tanımlanan bireysel sorumluluklardan ibaretti. Küresel çapta ise bir Kyoto hadisesi vardı ve protokolü imzalamayan failleri takip ediyorduk. Bugün ise yatırımcıların göz bebeği kripto para madenciliği için gerekli elektriğin bıraktığı karbon izinin etkileri tartışmaya açılıyor.
Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli (IPCC), iklim değişikliği ile mücadelenin bilimsel politika sürecini yönetiyor. İklim ve ilgili konularda araştırma yapmasının yanında Birlesmiş Milletler İklim Değişikliği Çevre Konvansiyonu'nun uygulanmasında özel raporlar yayınlıyor. Fakat bu önemli görevine karşılik IPCC'ye yöneltilen bir eleştiri var. Bu eleştiri, IPCC tarafından CO2 salımını azaltmaya yönelik geliştirilen stratejilerin kapitalist birikim ilişkilerinin tahakkümünde olması ve toplumsal dönüşüm ile sosyal eylemlere yönelik tutumların yine bu hegemonya dahilinde şekillenmesi üzerine. Esasen fiyat ve teknolojik faktörlere odaklanan IPCC senaryolarının nüfusun büyük çoğunluğunu hasap dışında bırakması ise neler yapılabileceği konusunda gerçekci olmayan değerlendirmelerin çoğalması olarak yorumlanıyor.
İklim değişikliği, muhtelif bireysel tüketim alışkanlıkları ve devlet müdahaleleri/yatırımları ötesinde temelde sosyal üretim ilişkilerine dayanan bir mesele. İklim değişikliğinin aciliyeti, her türlü çabanın gözetilmesi ve el üstünde tutulmasını gerektiriyor bir taraftan. Pandemi ile birlikte ele alındığında ekolojik krizle mücadelenin aciliyeti daha da atıyor. Homoeconomicus vurgulu, finans ve teknolojik dönüşüm merkezli basit iklim modelleri güzel; fakat son ağaç kesildiğinde ve son nehir kuruduğunda dahi paranın yenmeyen bir şey olduğu anlaşılmıyor işte... Anlaşılmıyor!
Kaynak: Jack Board (2021). Kriptopara Madenciliğinin İklim Krizine Etkileri, Terrabayt; J.B. Foster (2020). Bu Sefer Alevler İçinde, yolsiyasidergi
📸: Future of Life Institute
Comments